Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

παρελθον και θάνατος

Γιατι να γυρίσεις στο παρελθόν σου? Έχει νόημα? Από μόνη της η ζωή σου απαντάει. Σου θέτει μια προοδευτική πορεία. Έγινε κάτι, τελείωσε. Κοιταμε μπροστά. είναι δύσκολο. κάποιες φορές, αν όχι πάντα όλη μας η συμπεριφορά , η σταση ζωης γενικότερα καθορίζεται από το τι εχουμε ζησει, απ' όσα έχουμε περάσει. Όταν στα πρωτα κιόλας στάδια της ζωής σου είχες βιώσει το θάνατο ενός αγαπημένου σου προσώπου, το γεγονός αυτό σε στιγμτίζεi. Δεν εννοώ ότι το μόνο που κάνεις είναι να σκέφτεσαι το πρόσωπο αυτό και να θρηνείς. Υποσυνήδειτα ισως "ζητας" έναν αντικαταστάτη αυτού. Έχασες τον πατέρα σου? Νιώθεις μεγαλύτερη ικανοποιηση στο άκουσμα "είσαι ομορφη σήμερα" απο το θείο για παραδειγμα παρά απο μια θεία. Και φυσικά, φοβάσαι το θάνατο!

Φοβάμαι το θάνατο. Πολύ. Θέλω να ζήσω ακόμα. Είναι τόσο ωραία η ζωή! Ίσως και να την ευχαριστιέμαι , να την εκτιμώ περισσότερο από άλλους που παντα ήταν αγκαλια με αγαπημένα τους πρόσωπα. Από την άλλη, δεν είναι΄λίγο μάταιο να ζούμε αν δεν υπάρχει κάτι μετά το θάνατο? Ζήσαμε ό, τι ζήσαμε, κάνα ό, τι κάναμε και τι? τελος? Αυτό ήταν?? ΦΡΙΚΗ. Ματαιότητα. Λετε απλά να είναι εγωιστικό? Είναι ΄δύσκολο να δεχτείς ό, τι κάποτε δε θα υπάρχεις. Ότι θα "τελειώσεις" και συ όπως όλα τα πάγματα γύρω σου. Ε δε μπορεί να τελειώνει ετσι ο θάνατος. Δεν γίνεται αύτή η απουσία συναισθημάτων και σκέψεων να έίναι, να γίνει μόνιμη. Έρχεται το βράδυ, κοιμάσαι. Κι όταν ξυπνάς είναι σαν να έχεις κοιηθεί ένα δευτερόλεπτο. Σαν απλά να έκλεισες τα μάτια και ύστερα απο λίγο να τα άνοιξες. Πως περνουν τοσο γρηγορα 10 ώρες ούτε που τις καταλαβαίνω. Μα στην περίπτωση του θανάτου θα κλείσεις τα μάτια σου και δεν θα τα ανοίξεις ποτέ ξανα! Δεν αντεχω την ιδεα. Κι αν μετά από χρόνια γίνει κάτι, αν υπάρξει ένα αίσθημα και ξανανιώσω λίγο Στέλλα, έστω κι αν είμαι άσαρκη αυτή τη φορά, θα είνaι πάλι σαν να κοιμήθηκα ένα δευτερόλεπτο? Ή θα νιώσω το περασμα των χρόνων?Όλα τα πράγματα και όλες οι καταστάσεις έχουν ένα τελος. Ο θάνατος φαίνεται να μην έχει. Η αιωνιότητα είναι τρομακτική. Φοβάμαι.





Η πόλις
Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απ' αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου